“…З ёй мы пазнаёміліся ў Белаазёрскім Палацы культуры я, супрацоўнік ЦК камсамола, прыехаў у малады горад, каб уручыць прэмію лаўрэату Усебеларускага фестывалю моладзі, маладой паэтэсе Ніне Мацяш. На сцэну выкацілі каляску, у якой сядзела чараўніца-вясна. Яна ўзяла ад мяне дыплом, кветкі. Уткнулася тварыкам у ружы і я адчуў — плача. Нейкая бабуля з залы ўслых прашаптала: “Дзіцятка ты маё любае…”
А я ў тую нашу першую сустрэчу атрымаў ад Ніны Мацяш яе кніжачку “Агонь”. Яна па сёння — на маім пісьмовым стале. Як вясновая ластаўка. Як промнік святла ў шматгадовае сяброўства.
Жывымі сведкамі нашага шчыранькага дружбацтва засталіся яе лісты і паштоўкі да мяне. Сто чатырнаццаць! Грэх іх трымаць у шафе. Развязваю шаўковую, бэзавага колеру стужачку і выпускаю на волю, да спагадлівых чытачоў душэўную споведзь Ніны Восіпаўны Мацяш…”—так піша Уладзімір Ліпскі ва ўстукпным слове да публікацыі лістоў Ніны Мацяш, якія можна прачытаць у часопісе “Полымя”№3.
