Малыя мядзведзікі, калі ранняй вясной ачуліся пад цёплым бокам у матулі, адразу затурбаваліся: а куды прапаў наш тата? Нідзе яго не відаць — ні ў цеснай бярлозе, ні паблізу ў заснежаным ляску. «Тата яшчэ спіць,— супакоіла мама.— Вось як прачнецца, дык і вернецца да нас». І гэта — праўда. Старыя мядзведзі не зімуюць разам з сям’ёй, заўсёды спяць у асобнай бярлозе, часцей сама мядзведзіца не ведае, дзе, пад якім вываратнем сёлетняй зімой прытуліў галаву гаспадар. Такія ж дасціпныя і свежыя іншыя казкі Віктара Гардзея ў ягонай кнізе для дзяцей «Як мядзведзікі тату згубілі». Творы, звязаныя з жыццём насельнікаў беларускіх лясоў і рэк, напісаны з гумарам, заглыблены ў народны фальклор, таму маюць акрэслены міфалагічны і чарадзейны змест, нясуць у сабе вялікі пазнавальны і выхаваўчы акцэнт